Dag 10: Vissen

Op een onmogelijk tijdstip ons bed uit en om half zeven ontbijt op de Mauritslaan.
Daarna op weg met ons begeleidingsteam (Hendrik voor de logistiek en de lokale contacten, Johnny om de te vangen vis schoon te maken, Rikkie (piloot) die Bigipan ook wel eens een keer vanaf de grond wilde bekijken en chef reisleiding Rinke), naar de boten.
Dit bleken toch wel kleine korjalen te zijn met lekkere 10 PK pruttelmotoren. Nadat ze leeggehoosd waren (klein tropisch buitje 's nachts had zo zijn sporen achtergelaten) gingen we op pad. Vanaf de rivier (met zijn eb en vloed) via een sleepbrug naar het (getij-loze) moerasgebied Bigipan. Na een 20 minuten varen, veel vogels onderweg, door een soort kanaal bereikten we het eigenlijke moerasgebied. Met Jan en Mario, de lokale vissers en bestuurders van de boot, werden de netten uitgezet. Dat was nog een hele klus, want zo'n net is 10 meter lang en we hadden er meer dan 20 bij ons.
Lekker bakken in de (felle) zon. Onze dames leken wel moslima's met hun shawls en handdoeken om hun hoofden. Lekker warm ook wel.
Met een houten kont (die bankjes in de boot zaten voor geen meter) en het nodige zweet werd koers gezet naar een in het meer geplaatst huis op palen. Nou ja, huis (zie foto). Naar verluid was dit huis van een lokale cocainebaron, die inmiddels bij de staat onderdak had gekregen (> 20 jaar). Dus iedereen kon van de veranda (nou ja veranda) gebruik maken. Klachten van de eigenaar zouden we toch niet krijgen.
Mario en Jan gingen alvast bij het eerst uitgezette net kijken of er al wat gevangen was en kwamen al met een behoorlijke portie vis (tilapia, trapoen, snoek, krabben) terug. Maar ja, om die te eten heb je een brander en een pan nodig. Wat een pech die waren we vergeten. Maar toen bleek de inventiviteit van de vissers. Bij een buurhut werd een pan geregeld en vuur kan je gewoon op een veranda maken. Groot stuk karton, veel natte klei daarop, drie stenen om de pan te ondersteunen, beetje hout, wat benzine en stoken maar. De vissen schoonmaken, de vissekoppen aan een touwtje in het water laten zakken en vervolgens voorzichtig ophijsen met een kleine krab eraan, met een geimprovisserd stukje gaas opvangen, zorgen dat je niet gebeten wordt, ook even schoonmaken en bakken maar. Met zijn tienen hadden we hier een zeer uitgebreide en smakelijke maaltijd aan. De drank en het fruit had de reisleiding van huis meegenomen dus was daar ook geen gebrek aan.
Hierna moest er weer gewerkt worden want de netten moesten binnengehaald worden.
Judith, Ymke en Hans bleken een beetje lui en bleven bij het huis, de rest ging aan het werk.
Het was nogal zwaar, want Mario liep in het ondiepe water de vis uit het net te halen en in de boot te gooien, terwijl Hendrik het net netjes opvouwde en weer in de zak moest opbergen. De rest mocht toekijken (dus echt werken was het voor ons ook niet). Mario moest enorm oppassen dat de krabben, die soms al halve vissen hadden opgevroten, ook niet aan hem zouden beginnen met hun scherpe schaartjes. Vroeger deed hij alles met zijn blote handen maar tegenwoordig deed hij toch ook maar handschoenen aan.
Daarna, eigenlijk een beetje te laat, terug gevaren met de beide boten. En toen was het natuurlijk eb, waardoor de waterstand in de rivier toch wel erg laag was en de sleephelling toch wel erg hoog.
Met een ijskoffer vol met vis hebben we afscheid genomen van Mario en Jan.
Toen nog een kleine (eigenlijk grote) rondrit naar en door Nickerie. Jeugdsentiment voor Judith (oude school etc.), Hindoestaanse crematie gezien (lijkverbranding in de open lucht), de gedoogverbinding met Brits Guyana
Bekeken: speedboten (what's in a name) die eigenlijk illegaal heen en weer varen. Na een klein hapje bij Mina, door de polder weer terug naar Wageningen alwaar de avondmaaltijd werd genoten.